تبلیغات 
رماننویسان خود محصول دوره و زمانه و جامعهای هستند که در آن زندگی
میکنند.[۹]. این گفته روشن میکند که با تغییرات جامعه، رمان نیز تغییر
میکند و شکل تازهای به خود میگیرد. کارلوس فوئنتس در آغاز مقالهٔ سروانتس و
نقد خواندن میگوید: «اگر از من بپرسند عصر جدید از چه زمانی آغاز شد،
میگویم از آن زمانی که دن کیشوت لامانچا در سال ۱۶۰۵ میلادی دهکدهٔ خود را
ترک گفت، به میان دنیا رفت و کشف کرد که دنیا به آنچه او دربارهاش خوانده،
شباهتی ندارد».[۱۰]. به عبارتی، دن کیشوت همان من تنها یا انسان مدرنی است
که از نیروهای غیر بشری و حمایتهای اساطیری بهرهای ندارد و خود باید به
تنهایی به مبارزه با دنیایی برخیزد که با او بیگانهاست. در حالی که در
حماسهها و رمانسها و داستانهای پهلوانی اگر دقت کنیم، میبینیم که آشیل و
ادیپوس یونانی، جهان را همانطور تفسیر میکنند که آرتورشاه انگلیسی و رولان
فرانسوی. اینان در آنچه میبینند تردید نمیکنند و به حقیقتی یگانه باور
دارند. آلخوکار پانتیه میگوید: «سروانتس «من» جدیدی ابداع میکند» و اکتاویو
پاز در تعریف ادبیات جدید میگوید: «ادبیات جدید هم مثل ادبیات گذشته از
قهرمانان و اوج و فرود آنان میگوید اما آنان را تحلیل هم میکند. دن کیشوت،
آشیل نیست؛ او در بستر مرگ سخت به کندوکاو در وجدان خود میپردازد».[۱۱] به
زبان دیگر، رمان مدرن غربی مبتنی بر اندیشههای اومانیستی پس از رنسانس
است[۱۲] در واقع از دن کیشوت به بعد است که همزمان با کشفیات جدید در علم و
جنبشهایی نظیر دینپیرایی تقابل انسان با گذشتهٔ خویش آغاز میشود و فرزندان
این زمانه، رمان مدرن مینویسند.
شاخصههای دانلود رمان مدرن رمان
مهمترین مولفههای رمان مدرن از دیدگاه فلسفی هنر عبارتند از: بحران
واقعنمایی، مرکزیتزدایی، آشنایی زدایی، انزوا و ابهام معنایی. از نظر صوری
نیز رمان مدرن با قهرمان سنتی، طرح قصه و راوی المپی وداع میگوید. کنراد
کنست فقدان فضای معنوی و تجلی ارزشهای اخلاقی را مهمترین شاخصهٔ رمان مدرن
میداند و معتقد است این رمانها از نظر حال و هوا بسیار متشنج و دارای تضاد
هستند. دیگر عبارتی از انجیل و ایمان به انسانیت، که تغییری نکرده باشد، در
میان این منجلاب هزل و غرائز پست پیدا نمیشود. انسانها به عنوان افرادی
نفرتانگیز، به عنوان دنبالهروهایی متوسط، مدیران تازه به دوران رسیده،
متقلب و عیاش، شکنجهگر و قربانیان دستبسته نشان داده میشوند.[۱۳]
خواننده و رمان
رمان عاشقانه
ویرجینیا وولف میگوید: «نخستین گام در عمل خواندن رمان، یعنی تأثیرپذیری تا
بیشترین درک، تنها نیمی از فرایند خواندن است. اگر قرار است تا حداکثر لذت
را از رمان ببریم، باید به دنبال نیم دیگر باشیم. البته نه با عجله و
فوری: منتظر شوید تا غبار خواندن بخوابد، کشمکش و دودلی فرو بنشیند؛ قدم
بزنید، صحبت کنید، گلبرگهای خشکیدهٔ گلی را بچینید یا بخوابید. آنوقت است
که ناگهان بدون ارادهٔ ما، کتاب به سمت ما برمیگردد.»[نیازمند منبع] رمان
مفهومی ذهنی و انتزاعی است. یعنی رمان مبین مفهومی ذهنی است که در نتیجهٔ
خواندن رمانهای بسیار متعدد و کاملاً متفاوت شکل گرفتهاست. پس هرگاه سخن از
رمان به میان میآوریم، لاجرم تعریفی را تعمیم میدهیم که هر قدر از بررسی
داستانهای خاص بیشتر فاصله بگیرد، به همان میزان جالب توجهتر و کم معناتر
میشود.[۹] در واقع رمان یا رمانس بدون شرکت خواننده و سعی او در تکمیل اثر،
هستی نمییابد. به عبارت دیگر تا زمانی که خواننده نتواند یا نخواهد داستان
را بر اساس اشارههای نویسنده در ذهنش بیافریند، خواندن واقعی صورت
نمیگیرد. در این صورت، خود داستان خوانده نمیشود، بلکه مطالبی دربارهٔ آن
خوانده میشود.[۱۴] خواندن، هنر خلاقی است و دارای همان شرایط و محدودیتهایی
است که هر بینندهٔ آثار هنری با قوهٔ خیال خود یک قطعه سنگ، رنگهای روی
بوم، صدا و سایر چیزهایی را که به خودی خود کاملاً بیمعنا هستند، به اثری
صوری و معنادار تبدیل میکند. معنی حاصل را تخیل ناشی از نمادها خلق میکند و
این تخیل باید ابتدا در زمینهٔ کاربرد و معنی نظامی نمادین، فرهیخته باشد.
درست همانگونه که خود هنرمند فرهیخته شدهاست. خواننده شاید تصور کند که
کاملاً پذیرا و فاقد قوهٔ تشخیص است و بکوشد تا بدون هرگونه قضاوت یا
دخالتی، دست به تجربهای بزند؛ اما در واقع او مشغول عمل خلاق بسیار فعال و
پیچیدهای است و دلیل بیتوجهی او این است که بخش اعظم این عمل در ضمیر
ناخودآگاه روی میدهد.
