این مقاله بخشی از بخش ویژه موزه‌های ما در مورد چگونگی ارتباط نهادهای هنری با هنرمندان جدید و جذب مخاطبان جدید است.
برخی از تصاویر آنقدر در فرهنگ ما گنجانده شده اند که فراموش می کنیم که آنها در ابتدا راهگشا بوده اند.
آثار کیت هرینگ در این دسته قرار می گیرند. حضور در همه جا فیگورهای رنگارنگ، کارتونی و جنبشی این هنرمند گرافیتی – که همچنان تی شرت ها، پوسترها و لیوان های قهوه را زینت می دهند – می تواند تاریخ هارینگ را به عنوان یک هنرمند جدی که فعالیتش پیرامون ایدز، حقوق دگرباشان جنسی و محیط زیست بسیار جلوتر از زمان خود بود، پنهان کند.
اکنون موزه برود در لس آنجلس با نمایش بلندپروازانه ای که در 27 می افتتاح می شود و تا اکتبر ادامه دارد، کمک های هارینگ را روشن می کند. 8، به عنوان “اولین موزه تاریخ در لس آنجلس که مجموعه گسترده آثار هارینگ را ارائه می دهد.”
جوآن هیلر، مدیر مؤسس و سرپرست ارشد برود گفت: «همه چیزهایی که کیت، کار و فعالیت‌های او به آن پرداخته‌اند، هنوز در عصر ما امروز واقعاً مهم است. «این واقعاً مهم است که هنرمندانی را انتخاب کنیم که دارای ارزش در فرهنگ عامه هستند، اما ممکن است همیشه در سطح موزه مورد بررسی، درمان و نمایش قرار نگیرند، که کار را در همه حیطه‌اش گرد هم بیاوریم و درکی از Haring را فراتر از نمادها عمیق کنیم. که بخشی از فرهنگ عامه شده اند.»
این نمایش با مشارکت بنیاد کیت هارینگ که اکثر آثار نمایشگاه را ضبط کرده بود، توسعه یافت.
گیل وازکز، مدیر اجرایی و رئیس این سازمان می‌گوید: «نسل جدید برخی از پیام‌هایی را که کیت منتشر می‌کرد و برخی از مسائلی که او به آن پرداخته بود، تجربه خواهند کرد که متأسفانه امروز هم مانند خشونت پلیس، مشکلاتی هستند. پایه. «این تصور غلط وجود دارد که کار کیت ساده است. این به طرز فریبنده ای پیچیده است.»
در نمایشگاه “کیث هرینگ: هنر برای همه است” بیش از 120 اثر هنری و مطالب آرشیوی از این هنرمند که در 31 سالگی در سال 1990 بر اثر ایدز درگذشت، به نمایش گذاشته شده است.
سارا لویر، متصدی و مدیر نمایشگاه برود، که این نمایشگاه را سازماندهی کرد، گفت: «اگرچه او بیش از یک دهه به طور جدی کار می کرد، اما حجم عظیمی از آثار را در این مدت کوتاه خلق کرد. “این یک فرآیند ویرایش بوده است.”
این نمایشگاه که با اثری که هرینگ در سال 1978 به عنوان دانشجو در دانشکده هنرهای تجسمی ساخته بود، شروع شد، این نمایشگاه تا ماه‌های قبل از پایان عمر او ادامه می‌یابد و سعی می‌کند تمام قوس حرفه‌ای او را به تصویر بکشد.
خانم “بسیاری از موضوعاتی که او در کار مطرح می کند، موضوعات و موضوعات اجتماعی و سیاسی است که ما هنوز در حال تجربه آنها هستیم.” لویر گفت. او از سرمایه داری صحبت می کند، از برتری سفیدپوستان و مردسالاری صحبت می کند و البته این نمایش شامل فعالیت های او در مورد ایدز نیز می شود.
او ادامه داد: “Haring یک نام بزرگ است.” اما برای یک مخاطب عام، که ممکن است هنرمند را از طریق کار تجاری بشناسد – از طریق تصاویری که روی لباس یا خارج از جهان می بینند – ما در تلاش هستیم تا نگاه عمیق تری به حرفه هنرمند داشته باشیم. من فکر می‌کنم درک این زمینه برای مردم هیجان‌انگیز و شگفت‌انگیز خواهد بود.»
در مقایسه با بحث‌های صریح امروزی درباره جنسیت و هویت جنسی، هارینگ «از زمانی آمده است که واقعاً چندان رایج نبود. وازکز گفت. چون خیلی باز بود، قهرمان شد».
اگرچه هارینگ بیشتر به خاطر نقاشی‌هایش شناخته می‌شود، اما مجسمه‌ها، فیلم‌ها، چاپ‌ها، طراحی‌ها، آثار روی کاغذ و مواد گرافیکی نیز می‌سازد. خانم “خط او واقعا رسانه اوست.” لویر گفت. او از تمام این رسانه‌های مختلف عبور می‌کند، اما این از طریق خط در کار او تبدیل می‌شود – قدرت آن خط».
هرینگ پس از نقل مکان به نیویورک در سال 1978 و درگیر شدن در یک “خودت انجام بده” زیرزمینی، کار خود را در کلاب 57، یک کلوپ شبانه دهکده شرقی نشان داد و نمایش هایی را در کلاب Mudd در TriBeCa سازماندهی کرد.
او واقعاً در تلاش بود تا فضاهای جدیدی بسازد و خارج از دنیای هنر تثبیت شده کار کند. لویر گفت. او از همان ابتدا این مرزها را پشت سر گذاشت و در طول دوران حرفه ای خود به این کار ادامه داد. مطمئناً افرادی هستند که ممکن است در آن مدت او را از قلم انداخته باشند. اگرچه کار او واقعاً جدی است و شایسته توجه است.»
خانم هارینگ «در تمام طول عمرش با آن دست و پنجه نرم می کرد، جدی گرفته شدن، چیزی بود. لویر ادامه داد، “هم می‌خواهد به طور گسترده مورد استقبال قرار گیرد و هم می‌خواهد سطحی از پذیرش را در بین مخاطبان هنرهای تجسمی پیدا کند.”
هارینگ همچنین به خاطر فروشگاه پاپ خود که در سال 1986 در سوهو افتتاح شد و لباس و اقلام جدید می فروخت مورد انتقاد قرار گرفت.
“واکنش اولیه این بود که او در حال فروش بود.” وازکز گفت. اما او می‌خواست افرادی که توانایی خرید یک تابلوی نقاشی 40000 دلاری را ندارند، بتوانند یک تی‌شرت 25 دلاری بخرند. شعار او از آنجاست که “هنر برای همه است.”
گذر زمان در نمایشگاه – “غوطه ور شدن در هر چیزی که او تولید می کرد،” خانم. هیلر گفت – شامل پوستری خواهد بود که هارینگ در یک راهپیمایی ضد هسته ای در سال 1982 توزیع شده است. دعوت به مزایا برای اهدافی مانند یونیسف، صندوق امداد اضطراری آفریقا، و ACT UP. مجموعه ای از پولارویدها؛ ویدئوهایی که همکاری با رقصندگان و نوازندگان را نشان می دهد. و آگهی سرپناه اتوبوس برای خط تلفن ایدز.
در ارتباط با این نمایشگاه، Broad مجموعه ای از برنامه ها، از جمله گفتگوها، پروژه های مبتنی بر جامعه با جوانان لس آنجلس، اجراهای موسیقی و رویدادهایی را که توسط اعضای حلقه هارینگ از صحنه کلوپ دهه 1980 سازماندهی شده است، ارائه خواهد کرد.
برای مثال، در اول ژوئن، Broad میزبان گفتگوی در تئاتر در هتل آس در مرکز شهر بین طراح رقص بیل تی جونز، که با هارینگ همکاری داشت، و براد گوچ، که در حال نوشتن بیوگرافی این هنرمند است، خواهد بود.
نیکوکاران Eli و Edythe Broad خود از فدائیان اولیه هرینگ بودند. شش تا از هشت هارینگ مجموعه آنها در این نمایش به نمایش درآمدند، از جمله “اتاق قرمز” (1988) و یک قطعه بدون عنوان از سال 1984. قطعه هفتم که بخشی از نمایش نیست در گالری های طبقه سوم نمایش داده می شود.
برای تداعی فضای نیویورک دهه 80 هرینگ، این نمایش شامل یک گالری بلک لایت است که کلوب های دیسکو مانند گاراژ پارادایس و همچنین لیست های پخش موسیقی این هنرمند را به یاد می آورد.
بخشی از Broad مطابق با فروشگاه پاپ هارینگ بازسازی خواهد شد.
خانم خانم “وقتی به فرهنگ عامه امروزی نگاه می‌کنم، آنقدر تحت تاثیر دهه 80 و تا حد زیادی با آنچه در نیویورک اتفاق می‌افتد شکل گرفته است که هنوز هم قابل لمس است.” هیلر گفت. ایجاد یک زبان بصری که 30 سال به علاوه پس از درگذشت شما همچنان با مردم صحبت می کند، این یک دستاورد باورنکردنی است.
